“Tekenaar Dick Bruna (89) overleden,” zo kopte de NOS-app toen ik laatst de trein instapte naar huis. Er zijn leukere manieren om het weekend mee te beginnen. Ik opende het artikel en las over het leven van de beste man. Zo was hij getrouwd met zijn buurmeisje, zou hij eigenlijk de uitgeverij van zijn vader overnemen maar ook verzon hij verhaaltjes voor zijn zoon en toen ze een keer op vakantie waren, zagen ze een konijntje rond het huis huppelen. Zie daar, Nijntje was geboren.
Ook stond er boven het artikel een foto van Dick Bruna en alhoewel Nijntje een wereldwijd bekend figuur is, besefte ik me dat dit pas de eerste keer was dat ik een foto van de geestelijk vader zelf zag. Geen idee of dat iets is waarvoor ik me moet schamen maar nu ik er zo over nadenk, weet ik ook niet wat hoe ik me hem had voorgesteld als er om de een of andere reden geen foto gestaan had. Een lieve knuffelopa met een brilletje en een mooie grote witte snor dus. Hij komt daardoor op me over als een charismatische en goedlachse man, eenvoudig ook wel een beetje. Niet in de zin van simpel maar meer als een bescheiden en makkelijk iemand.
Dat is ook niet zo heel gek. Zijn bekendste creatie Nijntje wordt immers wereldwijd geroemd om de eenvoudige stijl waardoor Nijntje zo herkenbaar is. Anders is dat wel met de politiek en dan met name partijen en haar programma’s. Tuurlijk, we weten over het algemeen waar welke partij zich bevindt in het politieke spectrum en wat precies haar idealen zijn maar ook wij MEP’pers weten uit ervaring hoe moeilijk het kan zijn om bepaalde besluiten, resoluties of ideeën te verantwoorden.
Gelukkig bestaat er voor iedereeen die door de bomen het bos niet meer kan zien zoiets als een stemwijzer. Ze zijn er in verschillende soorten en maten: eentje voor jongeren, eentje over het milieu, de economie en ga zo maar door, maar de belangrijkste is de Stemwijzer. Aan de hand van het wel of niet eens zijn met bepaalde stellingen en hoe belangrijk jij die onderwerpen vindt, bepaalt de Stemwijzer aan de hand van de partijprogramma’s met welke partij jij je het meest kunt identificeren. Handig toch? Even tussendoor, bijvoorbeeld in de trein, thuis of samen met je vrienden in de pauze (kun je er meteen een leuk debat van maken), kijken op welke partij je het beste zou kunnen stemmen.
Maar helaas, niets is zo eenvoudig als het lijkt. Zo zijn er partijen die niet eens een programma hebben of zijn ze van mening dat de Stemwijzer geen goed beeld geeft van hun partijprogramma en dus niet op de Stemwijzer te vinden zijn. Zelfs het tekenen van Nijntje bleek al een hele kunst op zich te zijn want als je goed kijkt, zijn die lijntjes niet straks maar een beetje gebibberd, die Bruno overigens het moeilijkst vond. Zie dat dus maar voor elkaar te krijgen en dan ook met het begrijpelijk maken van de politiek voor iedereen. Daar kunnen wij als MEP’pers heel goed aan bijdragen, maar een ‘Nijntjewijzer’ zou daarnaast ook niet verkeerd zijn.
Plotseling was het januari. De kerstvakantie was voorbijgevlogen en mijn deadlines stonden pal voor mijn neus. Meteen had ik spijt dat ik zo van mijn vrije dagen had genoten en had gedaan alsof mijn neus bloedde als iemand vroeg hoe het eigenlijk met mijn studie ging. ‘Ja, wat zal ik zeggen… Druk!’, antwoordde ik dan meestal maar, waarna ik vrolijk verder ging met het ontkennen van mijn deadlines. Van dat grapje kreeg ik na de vakantie meteen spijt. Daar zat ik dan: dagen achter elkaar om acht uur ’s ochtends in de bibliotheek. Ik kan je vertellen, dat was een slagveld. Mensen kampeerden nog net niet voor de deur van de bieb om een plekje te kunnen bemachtigen. Wanneer de deuren opengingen stormde iedereen naar binnen, gelijk aan een kudde dieren. En dat terwijl ik met mijn goede gedrag dacht dat ik vast de enige was die op het lumineuze idee was gekomen eens vroeg op te staan.
Enfin, als ik het dan toch voor elkaar had gekregen om een plekje te bemachtigen, kwam ik voor het volgende probleem te staan. Het woord waar ik al jaren moeite mee heb en waarvan ik vrees dat daar nog vele jaren op zullen volgen: planning. Hoe, in vredesnaam, leerde ik voor drie tentamens en schreef ik daarnaast een paper dat ergens op sloeg? In ieder geval niet door alles op een hoop te gooien, maar laat ik daar nu toevallig eens heel goed in zijn. Gelukkig was daar de HEMA met een geschenk uit de hemel, een geschenk dat zichzelf ‘planner’ noemde. Deze planner zou het einde zijn van mijn zorgen en hiermee zou ik weer structuur krijgen in mijn leven. Ik appte een vriendinnetje waarvan ik dacht dat ze haar zaken goed op orde had. Als een soort begeleider plande ze samen met mij, onder het genot van een kop warme chocomel met slagroom, mijn tentamens in. Er leek zowaar een einde aan mijn lijdensweg van chaos te komen.
Uiteindelijk was het zo ver: op de dag des oordeels, 20 januari, om vijf uur ’s middags stipt, leverde ik mijn paper in. Ik was verlost. De wereld kreeg weer wat kleur. Deze mooie, gekleurde wereld hield het echter niet lang vol. Hij hield het om precies te zijn vol tot het moment dat ik de televisie aanzette. Bijna was ik vergeten dat mijn deadlines niet het einde van de wereld waren. De inauguratie van president Donald J. Trump leek dat wel te zijn.
Dat moment dat je in de trein zit, op de terugweg van een alweer geslaagde MEP-activiteit. Je zit daar lekker met je stropdas een beetje los, het bovenste knoopje van je overhemd open en je jasje uit. Potverdikkie, wat was dat een prachtige dag denk je dan. Dat dringt nogmaals tot je door terwijl je alle foto’s terugkijkt die je hebt gemaakt en samen met je schoolgenoten aan het praten bent over wat je hebt meegemaakt. Je begint bij wat leuke momenten van de dag zelf en eindigt in een politieke discussie over wat we met de vluchtelingen moeten doen. Geweldig vind ik dat, we zijn zestien jaar jong, een enkeling zeventien en we voeren discussies op een niveau dat mede-treinreizigers je aankijken alsof je van een andere planeet komt. Ook doe je met z’n allen een poging tot het tellen van de hoeveelheid koffie die je die dag wel niet hebt gehad, want dat is wat alle MEP-deelnemers gemeen hebben: de liefde voor koffie. En als deze liefde er nog niet is, ontstaat deze tijdens de conferentie. De koffietelpoging resulteert in discussies die gaan over hoe je nu het beste je stropdas moet strikken. De conclusie is dan een dubbele windsor. Ik ben nu een jaar verder en heb zoveel verschillende versies hiervan gezien dat ik geen idee heb wat het nu precies is: een mysterie voor altijd noem ik het. De terugreis van een MEP-activiteit, is dat schrijfwaardig? Ja, de terugreis is het moment dat je beseft dat de eerstvolgende activiteit weer mijlenver van je verwijderd is, maar ook daar kijk je je meteen al naar uit. Al moet je om half vijf in de ochtend op, je gaat gewoon, want het is MEP.
Waar de laatste weken van het jaar in het teken staan van terugblikken, herdenken van gestorven beroemdheden en bovenal het verwennen van jezelf, bestaan de eerste weken van het nieuwe jaar uit goede voornemens, anderen het beste voor het nieuwe jaar wensen en vooruitblikken op wat misschien komen gaat.
2016 zal waarschijnlijk de geschiedenisboeken ingaan als het jaar waarin Donald Trump de Amerikaanse verkiezingen won, Geert Wilders werd veroordeeld voor groepsbelediging en Poetin zich wederom liet gelden op het wereldtoneel. Alle drie politici, met een ietwat onorthodoxe aanpak op zijn tijd, en ze zouden gezien kunnen worden als boze, blanke mannen.
Het afgelopen jaar werd er veel gesproken over de boze witte/blanke man (in het vervolg BBM). Als er niet over hem werd gesproken als een Trump-aanhanger of als PVV-stemmer, dan maakten televisiemakers in Hilversum zich zorgen of hij wel vaak genoeg zijn zegje op nationale televisie mag doen.
Misschien klink ik heel cynisch wanneer ik over de BBM spreek. Hoewel ik zelf als een blanke man door het leven ga, die op sporadisch momenten zijn boze buien kent, voel ik me nauwelijks aangesproken wanneer er in de media of politiek over de BBM wordt gesproken. En ik vermoed vele blanke mannen – en vrouwen, want de BBM is niet uitsluitend een man- met mij.
Die bestuurlijke elite die de BBM boos maakt is eenvoudiger te herkennen. Het beeld dat onder BBMen lijkt te bestaan over deze regenten is het beeld van een selecte groep graaiende en bedriegende – jawel – witte mannen die elkaar baantjes toespelen. Deze BBMen, mét macht, delen in verkiezingstijd hun frustraties en boosheden met duizenden mensen in stadions, in een rechtszaal of op het Rode Plein.
Dat was het afgelopen jaar: het jaar van de BBM. In het nieuwe jaar is het tijd voor verandering, een frisse blik. Vergeet de hordes BBMen, van Henk (van Ingrid) tot de nieuwe Amerikaanse president. Laten we van 2017 het jaar maken van de blije mens, ongeacht welk geslacht, huidskleur of afkomst hij of zij heeft. Er komen mogelijkheden genoeg om die weg in te slaan; om te kiezen voor een samenleving die niet draait om de boosheid van de blanke man, maar waar plaats is voor nuance en debat. Laat optimisme over de toekomst toe, zonder de waan van de dag uit het oog te verliezen. Kortom, temper je boosheid – Boze Blanke Man/Vrouw of niet – en maak 2017 het jaar van de blije mens.
’De verkiezingen zijn iets waar ik als inwoner van het altijd democratisch Californië niets aan kan veranderen, de pijpleiding die ze in North Dakota willen aanleggen is iets waar ik wel over kan meebeslissen.’ Was de uitleg van een van mijn Amerikaanse vrienden toen ik vroeg waarom ze het niet over de verkiezingen had, maar wel over een andere politieke kwestie.
Er is zoveel ophef over deze oliepijpleiding omdat het door beschermd natuurgebied en het leefgebied van de Sioux-indianen zou komen te lopen. begraafplaatsen en andere heilige gronden zouden vernietigd worden. Ook was er de angst dat de pijpleiding olie zou gaan lekken in drinkwater, iets wat al vaker is voorgekomen bij pijpleidingen van dit bedrijf. Voor nu lijkt het gebied van de Indianen behouden te blijven, maar wat er gebeurt na 20 januari is nog open.
